دل نوشته خاطرات باشگاه /چه روزگاری / دردودلی با نزدیک شدن به سالگرد تاسیس باشگاه

یه خواهش از همه ی کسایی که میخونن دارم خواهشا بد برداشت نکنید من فقط این حرفها رو میزنم چون دلم گرفته و هیچکسو ندارم که حرفه دلمو بهش بگم و قصد توهین یه هیچ کسی رو ندارم

 من عاشق شدم عاشق مربیگری

 هیچ کس باورش نمیشد ، همه با تمسخر بهم نگاه کردند حتی بهترین عزیزانم بهم توهین های زشت کردند ولی انگار یه چیز ته قلبم میگفت که ادامه بده ... ادامه بده...

چه سخته چشمو به در بدوزی

یواش یواش باشگاه جا افتاد و به قول استاد امیر علی ...   دم کشیده بود و وقت رسمی شدنش بود

یواش یواش از یه اتاق دو در سه که هیچکس باورش نمیشد من با ده دوازده نفر تو ی اون محیط اموزش بدم رسیدم به جایی که قرار شد ادامه کلاسها روی حیاط منزلمون فعالیت کنم و هیچ کس اونزمان به فکر حکم و مسابقه و مقام و... که الان بین ورزشکارا باب شده نبود و فقط همه به فکر یاد گرفتن بودن درست یادمه که اولین جلسه که برگزار شد بچها گفتن کیف داد ولی امان از چشم و هم چشمی خیلی ها بخواطر این که رفیقشون تویه یه باشگاه مجهز بود ولی ما مجهر نبودیم باشگاه رو ول کردن و این شده بود سرطانی در دلم از طرفی خودم باور داشتم که نباید نا امید شم خلاصه با چار تا دستکش بوکس و ... با بدختی و شندیدن و دیدن نگاه هایی ادامه دادم و با بی اعتنایی ادامه دادم.

در این راه خیلی ها کمک کردند که الان از دشمنان درجه یک من شدن

اونها همون کسایی هستن که همیشه دلم براشون سوخته و برای خوب شدنشون دعا میکنم ، اما از یه چیز جالب خنده ام میگیره

چند ساله پیش یکی از استادام گفت : شاگرد نه وفا داره نه معرفت ، شاگرد برا خودش میاد نه تو هرچقدر هم بهش خوبی کنی احساس میکنه وظیفته پس هیچوقت کمکشون نکن اما تو حد وظیفت هم کم نزار یعنی  تو فقط رزم رو اموزش بده وسلام

حرف خوبی بود اما غرور اون روزهام نگذاشت فکر کنم

خلاصه باشگاه در محیط جدیده خودش برگزار شد و کمکم شاگردا بیشتر میومدن و میرفتن درست یادم نیست مهر 90 یا 91 بود که اولین مسابقه رو بین هنرجوهام گذاشتم که با چند متر طناب لباسی که باهاش لباس افتاب میکردند یک رینگ درست کردم و تنها تصویری که از اون زمان به خنده و خوبی برام باقی مونده

درست همون موقع ها بود که کسایه جدیدی به جمعمون اضافه شدن و شاهد پیشرفت بیشتری بودیم

اما همون موقع ها بود که احمد اقا که بالا بهش اشاره شد با بی ذوقی و کسلی باشگاه نیومد  و همین مسئله باعث شده بود که بقیه هم نا منظم به باشگاه بیان

و از همون زمان فهمیدم :  شاگرد وفا نداره

خلاصه اینم یه خاطره بود برامن

اما اینارو گفتم تا بدونید من

یادم نرفته اتاق دو در سه که در ان باشگاه شروع شد

من یادم نرفته اون کیسه بوکس قرمز که خیلی دوستش داشتیم

من یادم نرفته نگاه ها

من یادم نرفته توهین ها

من یادم نرفته اون دستکشهایی که برای باشگاه خریدم و همه میگفتن تو دیوانه ای که اینقد دستکش میخری و حالا فهمیدند چرا گرفتم

من یادن نرفته اون لحظه های خوشی

من یادم نرفته تمیز کردن هر هفته باشگاه و کمک کردن و کمک نکردن خیلی ها

من یادم نرفته اولین تخته فنری که درست کردیم

من یادم نرفته درست کردن رینگ که خیلی براش زحمت کشیدیم

من یادم نرفته هر هفته رنگ کردن آرم کونگ فو وسط باشگاه

من یادم نرفته پنج تا کیسه بوکس وسط باشگاه

من یادم نرفته مسابقه جام رمضان سال 91

من یادم نرفته خیلی ها بهم نامردی کردند

من یادم نرفته چه کسایی منو تهدید کردند

من یادم نرفته تبلیغ هایی که تو گوشی ها بخش شده بود

من یادم نرفته مسابقات هرسال که به نام جام ولایت و شهادت برگزار میکنم

من یادم نرفته رختکنی که با چهار تا پارچه درست کرده بودم

من یادم نرفته که از روی موتور میپریدیم

من یادم نرفته که بهترین ها نامردی کردن

من یادم نرفته اون دفتر ابی که اولین لیست حاضر غایب بود

من یادم نرفته خط هایی که تمرین میکردیم

من یادم نرفته اون اهنگ های اوکسیژنی که اوایل میزاشتیم

من یادم نرفته از روی موتور و اتش پریدن

من یادم نرفته شکستن کاشی و چوب و... که اون روزها همه جا صدا کرده بود

من یادم نرفته دزدکی دویدنمون درو محله

من یادم نرفته اردو هایی که میرفتیم موزه

من یادم نرفته اولین تابلو باشگاه که خودم با ماژیک نوشتم

من یادم نرفته چه کسایی اون زمان بهم خوبی کردن ولی الان فقط به فکره خودشونن و غرور سردشون کرده

من یادم نرفته با هم قول داده بودیم که پشت هم باشیم

من یادم نرفته اولین شاگردام

من یادم نرفته توهین های خیلی ها رو که هیچکس باورش نمیشه

من یادم نمیره که تو راهه باشگاه به یکی مدیونم و تا حالا نامردی نکردم ولی ایشون منو به بازی گرفت و با دروغ  و بازی های بچگانه و با شک کردن به من ...

من یادم نرفته جریان سیب زمینی ...

من یادم نرفته پیکنیکی که برای گرم کردن با چه بد ببختی با دستای سست و یخ زده روشنش میکردیم تا گرم شیم

من یادم نرفته اولین بنر باشگاه رو

من یادم نرفته ساختن این سایت رو که در گذشته هک شد

من یادم نرفته اخر قصه های رسول رو

من یادم نرفته ابوطالبی رو

من یادنم نرفته حرف های استادامو

من یادم نمیره چه سختی ها برای نام رزمی کاران صاحب الزمان کشیدم

من یادم نمیره بعضی ها دنبال دزدیدن نام باشگام بودن

من یادم نرفته برنامه های عید غدیر و... که منجر به شناساندن شخصیت خیلی ها شد

من یادم نرفته هیات کجا گرفتیم

من یادم نرفته غرور های خیلی ها رو

من یادم نرفته بدی های 3 نفر رو

من یادم نرفته شبهای قدر

من یادم نرفته شب های هیات محبان که از هیاتا زده شدم

من یادم نرفته دروغ ها ی رفاقتی بعضی ها رو

من یادم نرفته تمسخر 3 نفر رو

من یادم نرفته اذیت ها تهدید ها و دو به هم زنی 4 نفر رو

من یادم نرفته کسایی که با دین مشکل دارن

من یادم نرفته بعضی خود خواهی ها رو

من یادم نرفته انتن ها رو

دوستی گفت : اگر کسی برای تو جاسوس گذاشت و بعد به عنوان رفاقت جلو امد تو را نفهم فرض کرده و از اون دوری کن ، چرا که مطمئن باش همیشه به تو بی اعتماده و به تو دروغ میگه و همه ی مقام ها ی تورو صاحب میشه چرا که هدف اون از قرار دادن یک یا چند خبر چین دزدیدن اموال معنوی و مادی توئه

دوستی گفت : با دوستان مروت و با دشمنان مدارا   نکن

 چرا که همیشه به ضرره توئه

دوستی گفت : در راه طریقت بی راهه مرو ، چون که دنیا برای بهشت و جهنم افریده شده و راهه انتخاب رو اشتباه نکن

دوستی گفت : به هر تادان سه بار فرصت بده و اگر فایده ای نداشت کاری کن که یک رو یا یک سال پشیمان و شرمنده نباشه بلکه تا ابد شرمنده باشه

دلم گفت : رفیق بی کلک خدا

دلم گفت : به جهنم بزار خبر چین خبر بده من حرفی رو میزنم که اون بیکار نباشه

دلم گفت : حالا که اینا اینقد نامردن تلاشه بیخود نکن

دلم گفت : هیچ کس قدر زحماتت رو نمیدنه و همه فکر میکنن تنها خودشون کارا رو انجام دادن

دلم گفت : بزار اب راهشو خودش پیدا کنه یا پای درخت بره یا ...

دلم گفت : که دائم اینو بگو لعنت خدا بر ...

دلم گفت : شاگرد یعنی امتحان یعنی نامردی

خدا گفت : غصه نخور با من

...

یادش بخیر چه زود گذشت...

در بهر رسیدن به هدف خوشحال باش

خیلی های دشمنت میشوند مطمئن باش

من یادم نرفته هدفم چی بود و دست از هدفم بر نمیدارم و تا ابد تن به ذلت و رفتن به زیر سایه اینو اون رو نمیدم و هیچ وقت یه اشتباه رو دوبار انجام نمیدم.

یاحسین

 سلام این پیام رو بعد از شش سال امشب 29مهر 1398 خوندم ، ((هرچه بدتر شوند انسان ها)) دلسوزی برای انسانهابی که برای خودشون دلشون نمیسوزه

بی فایدست .